CUT NC บทที่ 25 (เสวียนฉวี่Xเพ่ยซาน)
CUT NC
พี่คอลล์เอาหัวตัวเองเป็นประกันถ้าโดนแรงๆ
จนเช้าแบบนี้พี่สะโพกครากเดินไม่ได้ไปอีกหลายวันแน่ ๆ !! บางทีพี่คอลล์ก็นึกทึ้งตัวเองนะโดนขนาดนี้แล้วไม่ตายพี่นี่อึด
ทึก ทนพอได้เลย!!
“เดี๋ยว...
อื้อ!” เพ่ยซานร้องประท้วงพลางสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาสอดเข้ามาในอกเสื้อและใช้นิ้วเรียวสะกิดตุ่มไตที่หน้าอก
เพ่ยซานหอบหายใจดวงตาเรียวหงส์ฉ่ำปรือดูยั่วยวน
ชั่วพริบตาอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกายของทั้งสองก็หายไปด้วยน้ำมือของเสวี่ยนฉวี่แค่เพียงเขาสะบัดมือเพียงเท่านั้น
เพ่ยซานกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อตนเองถูกดันให้นอนราบไปกับเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่า
เฮ้! คนแซ่เสวียน!
เอ็งจะให้วิชาถอดเสื้อผ้ากันเพียงแค่สะบัดมือแบบนี้ไม่ได้!
ให้เวลากันเตรียมใจที่จะถูกงาบทั้งคืนด้วยเส้!!!
“อึก...
แฮ่ก!” เพ่ยซานกัดฟันเมื่อเรียวนิ้วเย็นชืดสอดใส่เข้ามาทีเดียวถึงสามนิ้วด้วยกัน
บ้าจริง! สบถในใจอย่างเคือง ๆ
แววตาที่เคยสงบนิ่งพลันเหม่อลอยเมื่อเรียวนิ้วเริ่มขยับเข้าออก
“อ่ะ
อ๊า... อื้อ แฮ่กๆ” ดวงตาคมดุมากร่างบางที่นอนบิดกายไปมา
ริมฝีปากแดงเผยอครางน้ำเสียงหวานหู โน้มกายจนริมฝีปากร้อนผ่าวแตะที่ตุ่มไตที่หน้าอกลิ้นหนาร้อนเลียวนรอบตุ่มไตก่อนจะอ้าปากงับดูดกลืนตุ่มไตสีชมพู
“อึก
อ๊า!” ร่างบางเด้งรับอย่างลืมตัว
นิ้วเรียวยาวถอดถอนออกจากช่องทางเพ่ยซานรู้สึกวูบโหวงเพียงครู่ก็มีบางสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วสอดใส่เข้ามาแทนที่
“อ๊า! / อืมม!” เสวียนฉวี่กัดฟันจนขึ้นสันกรามมันคับแน่นภายในของเพ่ยซานมันช่างอุ่นร้อนและบีบรัดแท่งหยกเขาจนแทบถึงแดนสวรรค์
ทั้งสองหอบหายใจ
“ขยับได้หรือไม่...
อ๊ะๆ ขยับทีเถอะอาฉวี่!” เสียงหวานหอบสั่นเอ่ยร้องขอ
ไม่ต้องรอให้คนงามร้องขอซ้ำอีกสะโพกหนากระแทกกระทั้นเข้าออกเน้นหนักทุกครั้ง
เขาอยากจะทำอย่างอ่อนโยนเท่าที่ตนเองจะทำได้แต่มันยากเหลือเกินเพราะเสียงครางหวานที่ร่ำร้องขอมันปลุกความดิบเถื่อนในกายเขาจนไม่สามารถนุ่มนวลกับร่างบางใต้ร่างได้!
ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!
“อ๊ะๆ
ซี้ดดดด!
อื้อออ!”
“อ่า...
เสี่ยวซาน! อืมมม”
ยันกายตนเองลุกขึ้นถอดถอนแท่งหยกตนออกจับร่างบางพลิกร่างให้อยู่ในท่าคลานเข่า
แล้วสอดใส่แท่งหยกเข้าไปทีเดียวจนสุดลำมือหนาจับล็อคเอวบางก่อนจะสอบสะโพกเข้าออกรัวเร็วและเน้น
ๆ
“อ๊าๆ
อ่ะ ข้าจะ...อ๊าๆ อืมๆ”
ร่างบางกระตุกเกร็งปลดปล่อยความสุขสมออกมาหอบหายใจมือบางกำฟูกนอนแน่น
เพ่ยซานถึงแดนสวรรค์แล้ว
แต่เสวียนฉวี่ยังไปไม่ถึงเขากอดรั้งเอวบางให้เพ่ยซานขึ้นมานั่งอยู่บนตักตนจับเอวบางให้ขยับขึ้นลงเพียงครู่เพ่ยซานก็เริ่มขยับเอง
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาซุกไซร้สูดดมลำคอขาวผ่องพลางอ้าปากงับดูดเม้มจากลำคอจนถึงลาดไหล่บาง
“แฮ่ก!
อึก อ๊ะๆ”
“อ่า
เสี่ยวซาน อ่ะๆ
ข้า...อ่าส์”เสวียนฉวี่ครางต่ำแขนทั้งสองข้างกอดเอวบางศีรษะซบที่ลาดไหล่ก่อนจะเกร็งกระตุกปลดปล่อยสายธารเข้าไปในภายในร่างบางจนหมดทุกหยาดหยด
“อื้ออ...”
เสียงหอบหายใจของทั้งสองคนดังสอดประสานกัน
เพ่ยซานเอนกายซบร่างหนาอย่างอ่อนแรงศีรษะเล็กซบลงที่ไหล่กว้าง
เสวียนฉวี่ก้มหน้าลงไปสูดดมความหอมที่แก้มขาวนวลมือหนาที่กอดเอวก็เลื่อนขึ้นมาลูบไล้ที่หน้าอกปลายนิ้วสะกิดตุ่มไตสีชมพูจนร่างบางสะดุ้งลืมตาขึ้นมาจ้องมองคนหื่นห่ามเขม็ง
“นี่คืนเข้าหอข้าเสี่ยวซานข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะรุ่งเช้า”
ดวงตาเรียวกรอกไปมา ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องถูกกินจนถึงเช้าแต่ขอพักแปปนึงไม่ได้รึไง!
ปึก!
“อึก!
เสวียนฉวี่!!” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนกระแทกเข้ามาดุ ๆ อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวแต่มีหรือประมุขพรรคมารผู้ยิ่งใหญ่จะหยุดตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นใส่ร่างบางรัวเร็วอย่างไม่ออมแรงแม้แต่น้อย!!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น